Bes, serboriyeke min heye
derbarê (ş)jîna laşekî bê
bîn û berate de.
“…vê beyaniyê bi
destê sibê re, pêlên bayê pêşîn li şibakeya min a girtî dida. Ji qewlî Mam
Sebrî; ‘huvehuva’ bê li tariyê dibeziya, dengê azanê bi pêçiyên min diket, tirs
di bedena min de dixerbilî, destpêka rêwitiyeke nediyar e ev. Terqîna seydayekî
teqwa ji bakurê Sengelê xwe digihand guhên min zarê min qetiya, asê mam.
Heta gavekê bi ser xwe de hatim hişê min pûç bû.
Wesfên rehmanî xwe ji
pênûsa min vedidize, ku nîvço bimîne ev name berde bila tikîtenê di halê xwe de
bigirîm. Şahiya min û axê bi gêzikek qetikqetikî ve hat vemaliştin. Niha yek li
çavên min dinihêre, doza çend qirûşan li min dike heta êvarî. Hîkehîk difûrin
ji derdorê. Nasek, yek bi yek xwe li destan radipêçe, yên hember xêrhatinên
gazinî lê dikin. Dengên pesindayinan weke şîmaqan li guhê min dikevin. ‘Ezbenî,
ez çûm.’ Yek radibe û derdikeve, yekî din jî li dû wî û dawiyê kes namîne, di
halê xwe de dimînim.”
“Jiyîn nala rihê jinekê bi aciziyên min ve radipelike, bêhn
li min diçike. Piştî kêliyên dipdirêj şoreş bi ser min de tên, dihedimim, derî
digirim, berî girtinê zengil didim ber çakûçan hûrhûrî dibe, kes nema li derî
dide. Jehremar di xwîna bedena min de digere, ji kamê heta fa’mê
dipelçiqim, li gorepaneke girse me niha. Bi saya pitpitên amûrên musikjenekî
fêlî rûpaqijkirinê dibim. Hêvî dilalije, mîna lawirekî dîn û har dibe lêva
lerizî. Û li van deran reng di çalan de wer dibin, sor disojin, sar dibin,
difetisin, lê her hinek li dû nin.”
“Danê payizî ye wext,
di çirkan de ye saeta êvarî. Ez ne li ber şibakeyê, ne li ser maseyê, li
navbera odeyê cixareyekê li rex nameyê dipêçim. Hîn bêhna kulîlkan tahma ava
hênik a zaretka gundê mala bavê diya min ji tûtina şil difûre. Her deverek li
rehma xwe tê terikandin, dêran û wêranbûyî kîp dinale xweza. Di şer de nîgara welatekî li
nava çavên ciwanekî kamil peyda dibe, diêşe. Der û dar û berên rût ji niha ve
di hêminiya pêşerojên qidûmşikestî vêlvêl e; behsa reqsa straneke pûç ji latan
re dike. Ji gêran dernayên bêlanên êlên me, misêwa hingur ji par re dadiweşîne
sibehên bajaran ko li qeraxa nepeniyên jankêşiya jinên di nîrê welidandinê de
bi zikreşiyê dikevin, li vî welatî şekirnok tahma şoraniyê ye. Di wextên nêzî hatina
gêdûka berfê de, gefxwarinên mêrên qels xwe li qelpiyên jinan digirin û li nava
dilê biçûkekê xofê diweritînin hê. Tirsa tiştên derbarê wê de, dilê wê yê zirav
î pola teng dike. Çend kêliyan cîhan li ser keçikeke din diqehire, ta danekî
din talî li zerbûnê vediguheze şêla petîşok.”
“Pêşbazî bazdana ji
dewletê pêlîstok kevirên şûm in li avêtinê ne, banekên ewil ên rût in
belengaziyên li bênderên mê diricime.’’
“Min dil nîn e biyan bim li van erdan, kat bi kat hişkiyê
dikin. Zeviyên vekêşî di erênayê de ne wer;
giliyên hesûdî ne dadibeli’in. Fesilîn nayên rayê, kê dî ye nebînaye ji ristên
takekes, axx kî nehat dexlê kê, ka behsa bîranînên li dû tofana şeveke aşt ku
li sibeheke nû diferice bike. Ziman bi ziman ditorînin serpêhatiyan ji hinirran re dikin mîrat.”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Hûn dikarin li vir binivîsin.