G.Beg

                                                           

                                                                 G. Beg

-derew

Di binê holikê de bi rabûnê re goşiyek tirî di navbera serê wî û textê ku çepûrast bi sitûnê kêlekê ve hatibû kutan pelçiqî, pê re çend pelên dêliyê ku xwe bi dîwarê hewşê ve berdabû  rewitîn. G. Beg, bi wecê gû di nava wê qerepêlê de xwe hişk çengî wî kir, bi hev re şewişîn, bi erdê re tepisîn. Şêraniya hebikên tiriyê di binê wan de eciqî li ser qutên wan ên tazî diherikî. Îja jî tiştê ku îmana G. Beg jê dibir li wan qewimî bû. Jina wî bi nerîna şibakeya mitbaxê re çengî bernigê bû, potê destê xwe yê şil xweşlêhati bi derên qut ên mêrê xwe dida. Ji hilmleziya firnikên pozê G. Beg ku vedibûn xuya bû qelpaxa serî hebûya wê biavêta. Jina wî ket piya li ser kursiyekê de rûniştan û da niga û çû.  Harûn di ber xwe de dida sixêfan, yekcar destê xwe di satila avê de dadikir û di canê xwe dida. G. Beg bi engirrîn bendemayê jina xwe bû ku jê re qutikekî din bîne. Lebitî bi çend gavan meşiya hundir, barebar pê ket.

 “Û tew tu, ne tu bî, ne jî wî tiştê tê bînî.”

Harûnê ciwan ku beriya teqawidiya G. Beg bi hev re di karekî de dixebitîn ji liv û bivên wî neheyirî. Bîstekê li pevçinîna wan sekinî.

“Ne her roj e lê carinan har dibe diazire.”

Nûra jina G. Beg piştî vê gotin û gilî û gazina kurt bi şortukekê hebên tirî yên li erdê pelçiqîbûn mala, G. Beg li devê derî kumê nimêjê da serê xwe û bi çavan nîşanî Harûn kir ku derkevin. Di kuçeya ku rast diçe beyariya cihê lîstika zarokan, ji dawiyê de topek li bedena wî ket, daqûl bû, heta ku kevirê destê xwe avêt, zarokan toz û dûxan bi xwe bibilandin. Dîsa çend peyv kir. Destê xwe yê rastê heta gihayê dawşand nava pişta xwe, meşiyan kuçe derbas kirin.

“Ez di gûmana mirina xwe de me û hîn jî min çu tişt ji vê pîrekê fêm nekiriye. Lê ku min dest ji kar kişand û pê ve qinyata vê xurt e li ba min. Tu dizanî jixwe; ma ne ji ber tiştên wilo bûn ku min terka kar kir. Carna dixwazim Nûrê ne jina min lê dergistiya min bûya, -gûmana min tê de nare- hingî me yê zêdetir rêz li hev bigirta, a rast min ê wêdetir qedrê wê bigirta. Orrat, ka ez li ser te bibêjim, heke tu bi yeka wilo jîr û bîrbir re bûyayî tê da’wa kîjan bikira, jin yan jî dergistî? Bêgûman dê kêşe û arîşe dîsa hebin. Bi xwedê kî tu dibê kîjan, tu dibê kîjan? Baş e, zewac xweş e lê ne ji min re. Orrat, ka lê heta ez li ser kar bûm meseleyeke min î wiha tunebû, ez ji wê aciz bûm û vê yekê baş dizanim ku Nûrê jî ji min.”

Harûn serê xwe dirêj dike, li nivîsên ser otobisan dinêre hê û pê re pê re, dibêje; “Va ye otobisa Zoxê hat.”

M.S.