Ma tê bikarîbî gaveke biavêje? Erê, ez dikarim biavêjim. Ka naxwe biavêje. Va min avêt. Li wê mala hestûyan didin pisîka mirî, li wê mala birincê dideynin ber pisîka mirî her roj çend hezar gav diavêtin. Gerek diket nav lingên wan lê ba ew dihilkişandin, ew bayê ku êdî ew bixwe jî ji sirr û seqema xwe aciz bûbû.
Ji xew rabûn taştiya xwe hazir kirin û li ser sifriyê rûniştin, hêkên xwe li hev xistin û hinekî keniyan. Dîsa ceribandin ka wê bikaribin derkevin derve an nikaribin. Neynûkên pisîkê jî hew dirêj dibûn û ji birinc û hestûyên li ser cilikê jî bêhn dihat. Va min avêt. Ka te çilo avêt? Meyizîne. Meyizand û şingêniyek ji derî hat.
Firavîna wan pelên silka bûn. Cilik di şibakê re daweşand, ew laşê ku rizî bûbû xwe xelas kir. Hilmek hat laşê wî, bayekî xwe bi qirika wî girt û pel li dora wî kombûn. Divê dîsa ceribandibane, hê du heqên wan î din hebûn. Derî vekirin, li hevdû meyizandin û ketin hindûr. Şingêniya derî li dengê melê ket.
Ez ê niha derkevim. Ka derkeve. Va derdikevim. Tê tenê derî veke. Xwe ceriband û sê caran derî vekir û asê kir, çû çaya xwe vexwar. Di şîvê de pîvaz xwaribûn û niha ew çaya ku vedixwarin bêqey ji wan re bûbû dar bûbû bexçe bûbû çiya û ser dilê wan germ dikir.
Elî A.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Hûn dikarin li vir binivîsin.