Hey diçe serê min mezin dibe, bêhneke xurt hildidim û ew mezintir dibe, hêdî hêdî bêhna xwe berdidim - weke balona kesk a zarokatiya min- qey wisa werma serê min datîne lê êş wek siya dêwekê li wir disekine. Ku serê xwe bileqînim (serê min li ser balgî çik bûye) wê ji dev û pozê min ji guhê min êş birije, ez ê di gola êşa serê xwe de wek miriyekî dirêjkirî bim. Destê sibehê êş xwe êrîşî laşê min dike. Hemî derzên giyanê min jî pê tije dibin. Wek her sibeh (beriya razanê) beranê gurandî difikirim. Ji mehekê zêdetir e çavên xwe pê digirim, tariya çavên min pê sor û spî dibe pêşî, hêdî hêdî cendek cihê xwe ronî dike. Ew tariya bêserûbin xwe dide hev, biçûk dibe û dibe qotîkeke bi derî û pencere (bi min ev qotîk -ode- 17 m2 ye). Ji pencereya wê tav dikeve hundir, ji derî jî tarî, beranê gurandî li nîvê odê dirêj kiriye, qey wî nû danîne wir û ew bi dehan rojan e wek pêykerekî li wir cih girtiye (narize, kurm nakevinê û bê bêhn e), bê xem, bê êş e, xurt e jî, bêriya mirina –kuştina- xwe xweş xwariye. Qey kêf kêfa wî bûye, ji xeynî alif, av û xewê ma wê çi derdê wî hebûya, xwezî di saxiya wî de bibûma qirniya li ser stûyê wî, ji xeynî xwîna germ çi tiştek tunebûya di jiyana min de).
Ew ê her sibeh li ber çavên min ên bixew xwe dirêj bike, ez ê êşa serê xwe bifikirim. Ew ê wek rûyê kurikekî gundî sor û spî bike û ez ê zerikî bibim. Ew ê heta hetayê wek xwe bimîne û ez ê birizim.
Cansu D.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Hûn dikarin li vir binivîsin.